Tussen hoogzomer tropisch en een fikse regenbui in, was het bewolkt en benauwd in Delft vanmorgen.
De hitte van Petra had echter niets van doen met het klimaat, maar met het feit dat ze vandaag voor het eerst Star Wars Armada ging spelen met Farid. Opwinding en gekwast alom.
De hele week rook het huis naar verf en lak. 
De avondeten conversatie ging over de kleurpatronen op fighters.
Want hoewel de modellen van de fighters bij Star Wars Armada op zichzelf klein en prima gedetailleerd zijn, zijn ze niet geschilderd. 
En als je de kleuren gewend bent van X-Wing is dat natuurlijk onacceptabel.
Bovendien kunnen ook de capital ships een opfrisser in kleuren en inkten gebruiken.
Eerlijk is eerlijk de vloten zagen er op tafel wel beter uit.
De leercurve van het spel is prima te doen. 
Alhoewel koers bepalen tussen zwermen Star Destroyers door enige vaardigheden vraagt. 
Jaap en Lex hielden zich ook bezig met Capital Ships. 
Wel in een latere periode dan Star Wars. (“A long time ago in a galaxy far far away…” ) Dit betekent trouwens dat Star Wars Historische wargaming is. Waar blijft de Osprey? Afijn zij begaven zich in WO2 met vlootgevechten tussen Britten en Duitsers. 
De regelset zijn ze aan het verbouwen van een boardgame.
De rollenspelcampaigne van Thijs gaat verder met succes. Het volume, de hoeveelheid koekjes en het inlevingsvermogen van de deelnemers blijven toenemen. 
Eldritch Ed demonstreert hier een Winged Buffet voor de kenners (hooverende draak voor de niet kenners).
De onvermijdelijke 40K slag vond in een rustieke omgeving plaats. 
Laat een Space Marine even uitrusten tegen een muurtjes, en hij wordt meteen lastig gevallen door New Kids Turbo in Chimera’s. Helaas zaten de dobbelstenen niet mee. 
En de Space Marine Biker Gang stond te trappelen om in te grijpen. Zo te zien dragen ze Colours.
In Arkham was alles rustig. Ik weet niet helemaal door welke oorzaak. En de combinatie van putdeksels met tentakels lijkt me altijd fout.
Stattler en Waldorf kregen geschelschap van A. Bunker. Zoals gebruikelijk werden alle wereldproblemen besproken, opgelost, afgeschaft en genegeerd. 
Ik schilderde mijn Franse Pupillen tot het eerste Battaljon Infantry voor Waterloo op 29 augustus. Ze zitten nu nog uit te rusten in de sneeuw maar dat verhelpen we nog. 6 stukken artillerie, 4 eenheden cavalerie en nu 1 bat af. nog 8 bats te gaan, plus de baas. 
Tot slot een Top-Tip voor voertuigen voor WO1, Victoriana, Back of Beyond, IHMS en andere pulp-fiction. Sarissa heeft fraaie wagens in de aanbieding voor weinig. het figuur is een geleende 28mm US Marine. Aanbevolen!. 
Tot volgende week!
Speldag 13 juni: Paint-In, Capital Ships, Flying Ed, Chimera Blues and Public Transport
Posted by pschulein
on 13/06/2015
Aanloop naar een Klaagzang
Ofwel het Dodenrijk op Zaterdag de Dertiende
Ofwel Stella bevrijd en de wereld lijdt
De helden spreken af op een heuveltop. Op het laatste moment blijkt dat Farin (Farid) op deze dag in zijn glazen bol tuurt naar een man van middelbare leeftijd die met plastic modellen van gigantische ruimteschepen schuift.
Raphael (Chris Jan) arriveert in het gezelschap van een dame, zij draagt stevige, zakelijke reiskledij. Het is Stella, de Alar die twee maanden geleden -tijdens het avontuur met de drie bronzen draken- uit een bewaarkist werd bevrijd. In de tussenliggende tijd heeft Stella kennis genomen van hoe de wereld veranderd is in de 13.000 jaar die zij liggend in de kist heeft overgeslagen. En zij heeft de rustplaats gevonden van een contact van vroeger. In ruil voor een genereus aanbod heeft Raphael beloofd met haar op pad te gaan.
Thibauld (Ed) arriveert terwijl hij zegt dat een avontuur op de dertiende voor hem persoonlijk nooit goed kan aflopen. Budo (Maarten) komt aan en is –zoals altijd- gewoon zichzelf. Caliopeia (Peter) arriveert en schrikt enorm van de uitstraling van Thibauld. De anderen was niets opgevallen maar de halfling Necromancer voelt zich bedreigd door de anti-dood uitstraling die Thibauld opeens heeft.
In de afgelopen weken was duidelijk geworden dat de helden naar de uiterste regionen van het Plane of the Dead moeten reizen om de kennis van Stella te vinden. De helden zijn de boeken in gedoken, spraken met zieners en kochten of leenden amuletten en betoveringen tegen de in het dodenrijk heersende apathie en vergetelheid. Thibauld heeft van zijn tempel (Luoji, de orientaalse manifestatie van Loki, god van chaos) een monsterlijk sterk amulet te leen…
Vanaf de volgende heuveltop worden de helden gade geslagen door een zevental bedreigend ogende weerpoezels (leeuwen, tijgers, panthers). Voordat het kan escaleren neemt Raphael het woord en uiteindelijk gaan de groepen na een kort gesprek uit elkaar. Budo heeft daarbij een visitekaartje kunnen achterlaten, één van deze professionele jagers wil een kruisboog van hem kopen.
Na deze afleiding zorgt Das Böse (12-koppige skelet draak van Calliopeia, don’t ask) voor een portaal naar het dodenrijk en, na een kleine omweg, komt de geest die in Das Böse woont ook naar het dodenrijk.
Het is er grauw en stil. Gewichtloos beweegt iedereen hier op geesteskracht. Dunne en dichte mist wisselt elkaar af, zo nu en dan zweeft er een kilometersgroot brok van een dode wereld voorbij en hier en daar zijn er losse of gegroepeerde zielen te zien. We zijn aan de meest dun bevolkte rand van het dodenrijk, naar het centrum toe is het veel drukker. Vanuit het centrum reizen de zielen naar de gebieden in het rijk die het beste passen bij hun eigen filosofie. Meer waar we nu zijn past geen gedachtegoed bij, hier heerst de leegte.
De helden reizen vlot (ze zijn allen behoorlijk intelligent) en tussen de uitgestrekte kleurloosheid en het bezielde vergeten passeren ze zo nu en dan bezienswaardigheden en wezens. Ze maken een omweg voor een Death God (een soort lokale demon, deze was niet heel eng) die kleine Death Gods beschermde, observeren hoe twee Draken van het Elemental Plane of Water (wel eng) uit een enorme groep zielen er eentje uitpikken en vernietigen, kijken naar een dood wereldbrok waar niets te zien is en worden vanuit een andere groep zielen aangevallen maar negeren zelfs dat.
Tot hun verbazing zien ze uit de mist opeens een heel kleurrijk tafereel. Het blijkt een toekomstvisioen te zijn. Raphael herkent –terwijl de helden door het visioen heen bewegen- een Dark Elfin “speler” die aan het onderhandelen is met een Noble Djinn. Ze zweven weer verder.
Ze ontwijken een brok dode wereld waarvan het research had uitgewezen dat iedereen die daar zonder toestemming op wandelt wordt opgeblazen. En ze zien een klein bol-fortje waar ze na de missie nog willen terugkomen. Volgens een verkenner zou daar een schat moeten liggen. Een heel eind verderop helpt Budo een wolk kleine faeries en pixies terug naar hun eigen wereld, ze zijn wild enthousiast en beloven eeuwige trouw. Maar pixies staan niet bekend om hun geheugen…
De plaats van bestemming. Van een stevige afstand voelen za al de reality anchors, zware bezweringen die ervoor zorgen dat er in deze buurt geen teleport, gate of andere dimensionale betoveringen zullen werken. Ze bestuderen de zwevende rots en het gebouw dat er op staat. Het is een lage stenen cilinder van dertig meter doorsnede met zes gangen die naar het midden leiden. Stella ziet aan het eind van elke gang een bezwering die magische vechters creëert, vechters gespecialiseerd in het vechten tegen demonen. Ze schat in dat ze drie of vier van die bezweringen in één keer kan uitschakelen en geeft aan de beste werpers van de groep een soort anti-magie dobbelsteen mee. Raphael en Calliopeia stellen zich op voor de gang waarvan Stella verwacht dat ze die niet kan uitschakelen. Budo en Thibauld staan klaar om te werpen. Stella telt luid af en saboteert dan uit alle macht de maker-magie. Ze heeft zichzelf niet onderschat en schakelt in één keer vier makers uit. Budo treft redelijk doel en er verschijnen bij hem twee energie wezens met lange klauwen. Thibauld zijn voorgevoel bleek terecht. Hij verstapt zich, verzwikt zich, struikelt, klungelt en er stuiven vijf energie wezens op hem af. Hij kiest het hazenpad, wrijvend in de ogen en duikt en buitelt voor zijn leven. Raphael chargeert door de onverwacht lege gang en doorboort de eerste achtervolger. Budo wordt door een klauw geraakt en gaat neer. Calliopeia en haar vijf etherische dienaren schiet hem te hulp. Budo´s bewusteloze lijf wordt opeens omgeven door een sinister zwart pantser waardoor Calliopeia zich volledig op de twee energie wezens kan werpen. Ze heeft weinig effect op deze zielloze magie maar langzaam weet ze de strijd naar zich toe te trekken. In de andere gang tonen Stella en Raphael hun kunde, in korte tijd zijn de wezens van Thibauld af geslagen en afgeschoten.
De helden en Stella benaderen de tijd-stop zone in het midden van het gebouw. Calliopeia activeert haar armband die te allen tijde (hihi) de normale gang doet plaatsvinden. En ze zien in het midden een onvoorstelbaar mooie vrouw ontwaken. Een gouden huid, zwarte haren, antraciet ogen allemaal perfectie. De vrouw knippert een keer traag met de ogen. En verandert in een lelijke dark elfin Lady. De helden kunnen weer denken. Raphael probeert snel Calliopeia naar achter te trekken om de vrouw weer te vangen maar die springt uit het bereik van de gestopte tijd. En landt naast Stella. Stella kijkt haar smekend aan. De vrouw neuriet wat. Thibauld voelt het als een mokerslag tegen zijn hart. En ze keek niet eens naar hem. Stella wordt omarmd door de vrouw die een zacht slaapliedje zingt. De helden voelen een zeer sterke bevrijdingsspreuk afgaan en Stella zakt ineen. Tijdens het slaapliedje kraakte het gesteente van het gebouw. Singer, zoals haar bijnaam vroeger was, vangt Stella op voordat ze de grond raakt. “Laten we gaan.”
Stuk voor stuk proberen de helden hoogte te krijgen van wat er is gebeurd. Singer geeft weinig tot geen antwoorden. Stella komt langzaam bij. Calliopeia eist een verklaring. En wordt genegeerd door Singer. Thibauld, Budo en Raphael zijn nog gewond van de klauwen. Dan, midden in de lusteloosheid, voelt het aan alsof ze weer op een normale wereld zijn. Met zon, gras, bossen en bomen, roofdieren en leven. Als het lied ophoudt zijn de wonden weer genezen. Singer houdt wel een respectabele afstand tot Budo, ze ziet een duisternis in hem die ze misschien niet de baas kan.
De helden en Stella beginnen door de eindeloze mist aan de terugreis naar het bol-fort. De lelijke dark elfin blijft even achter. Stella wordt langzaamaan steeds meer zichzelf. Ze vertelt dat ze eeuwenlang betoverd was door Aranfirin en dat die betovering verbroken is. Ze is bereid om vragen van Calliopeia te beantwoorden. En zal de helden een keer helpen bij een superinbraak. Een doffe dreun klinkt en kleine brokken rots vliegen om iedereen heen. De tijd-stop gevangenis is niet meer.
De strijd bij het bol-fort is kort en hevig. Het gestuntel van Thibauld is voorbij, zijn anti-dood amulet werkt in perfectie samen met zijn sluipschutters langboog. De groep vermoordt in vlot tempo twee Death Gods, Thibauld pakt in diezelfde tijd in zijn eentje de andere twee. De dark elfin was reserve en keek alleen maar toe.
Er lag inderdaad een schat in het bol-fort. Onder andere een serie boeken van een andere wereld met de heilige geschriften van een officieel niet bestaande of vergeten god. Wie weet dat daar nog een verhaal in schuilt…
Als het stof gedaald is biedt Budo aan om iedereen terug te teleporteren naar de normale wereld. Iedereen neemt het aanbod van harte aan. Behalve Singer. Ook Budo’s aanbod van een lekkere maaltijd slaat ze af. “Ik voed mij anders.”
Singer teleporteert weg. Raphael kan daarvan alleen zien dat het naar een verlaten stukje noord pool van de eigen wereld is. Maar dat was vast een afleiding.
Budo teleporteert de groep naar huis.
Singer. Een van de twaalf Taken. Vrij. De Taken die ruim tienduizend jaar geleden bijna de wereld overheersten. Waarvan er vijftien jaar geleden maar liefst drie een god zijn geworden door toedracht van een andere groep spelers. Alle drie goden van kwaad of chaos. Taken, met namen als The Player, Kingslayer*, Lifestealer. Vrij.
En in het korte gesprek dat zij voerde informeerde ze naar de machtsverhoudingen in de wereld.
En ze had het op een moment over wat appels die zij nog te schillen heeft.
Definitely to be continued…
* In oud Elfs ook wel Aranfirin.