Murphy’s Heroes

In de oude dagen voor internet bestonden er nog papieren clubbladen. Vaste rubriek in Murphy’s Law was “Het Bericht van Boven” waarin de Voorzitter Raad, Daad en Mening verkondigde vanuit de Ivoren Toren waar ook ‘s-nachts het licht brand, zodat de leden van de vereniging veilig kunnen slapen.
Met de installatie van de nieuwe Voorzitter begint een nieuwe serie in de traditie van weleer. Bianca nodigt iemand uit om haar te bezoeken in haar Ivoren Toren, indien je tenminste de ladder van Red Tape durft te bestijgen. Haar wereld of de jouwe?
Deze keer: Rick “INCA” Mol.

Het offer
Laat ik het maar toegeven: met mij heeft Murphy’s een voorzitter in huis gehaald die regelmatig “off with their heads!” wil roepen en dan gehoorzaamd worden. Om dan uiteraard toe te geven dat het een geintje was. Hopelijk net op tijd ;-). Voor een bazig iemand is een hele hoge toren helemaal voor mij om snode plannen in uit te voeren, precies wat ik zoek. Degene die me deze mooie, fantasievolle sleutel overhandigde, beging een grote vergissing. *the laughter of a maniac*
Wat doe ik met deze sleutel? Murphy-leden bij me ontbieden en dan trachten ze psychologisch te breken in mijn torentje ver van de normale wereld verwijderd. Leden met passie, met enthousiasme, met verbeelding.. kortom, niets of niemand wordt ontzien. Dit allemaal omdat ik uit ben op ab-so-lute macht, uiteraard, en met een groepje eigengereide, slimme mensen als de Murphen gaat me dat plenair niet lukken. Rick Mol is een zeer logische eerste keuze: zie hier La Notche Triste de beschrijving van ons lustrum dat dankzij zijn spel een groot succes werd.
Plan A in het psychologisch breken: ik gaf hem een keuze bij de betreding van de toren. Wil je per touwladder, bakje aan touwen of met de lift? Wat ik er niet bij vertelde, was dat de touwladders aan elkaar geknoopt waren, hun beste tijd gehad hadden en dat ik voor hittelampen en een temperatuur van 45 graden zou zorgen, om de klim onmogelijk te maken. Het bakje als alternatief was alvast gevuld met giftige schorpioenen.

Rick koos voor de lift. Een wijs mens.

Maar ik had hem uitgehoord aan de telefoon over de meest bizarre (vanuit onze cultuur bezien) praktijken van de Azteken om tips op te doen. Ik was voorbereid. Hij kreeg in die lift een volkomen levensecht soort holodeck waarbij hij van zeer dichtbij getuige was van de offerriturelen van de Azteken. Hij zag ze voor hun Zonnegod mensen zo ontdoen van hun hart dat dit nog 1 slag sloeg als het al uit het lichaam getrokken was. Hij kreeg de bloedspatten ook op zijn gezicht. Hij rook hoe de priesters roken die hun offerkleding en maskers nooit wasten, ondanks vele van dit soort gruwelijke offers met erg veel rondspuitend bloed.

Toen ik hem via een cameraatje vooral gefascineerd (hoewel wat wit) zag blijven, voegde ik een offerritueel toe aan de Verjongingsgod – een offer waarbij de priester zich uiteindelijk hult in de huid van een jong meisje. Rick ging wel steeds bleker zien, maar hield zijn waardigheid.
Ik liet hem lang in die lift. Heel, heel lang.
Zijn eerste woorden toen hij in het torentje aankwam (ingericht als een droom van Dickens, met een open haard en genoeg geneugten voor de innerlijke mens – ik moet hier immers zelf vertoeven): “Dat ging natuurlijk nergens over. Gruwelijk, heel gruwelijk. Op zo’n moment ben je bijna blij dat zo’n beschaving ten onder is gegaan. Maar weet je: een beschaving was het wel.”
Ik kijk hem geshockeerd aan. “Begrijp me goed: ik praat die offers niet goed. Maar vanuit hen gezien – die Spanjaarden toen waren ook geen lieverdjes. Die schoten anderen in grote aantallen dood voor wat goud en bezittingen, wurgden mensen en stuurden honden af of mensen die ze als minder zagen. En de Azteken hadden een fascinerende beschaving.”
Rick heeft zo’n werkelijk bevlogen houding over de Azteken dat ik verder luister, ondanks mijn snode plannen.

“Er is een suggestie dat de Azteken mensen doodden voor het vlees. Ze hadden eeuwen rondgetrokken en leerden als eersten om een bestaan op te bouwen op dat stukje moeras. Daar kregen ze enorm veel voor elkaar. Goed werkend sanitair, handel, een soort schrift, een eigen kalender. Ze hadden gilden en namen grote beslissingen in groepjes van 4, waarbij iedere windrichting vertegenwoordigd was. Ze deden hypotheses en testten deze uitvoerig in de praktijk. Ze voerden geen oorlog, zoals wij dat kennen, maar gingen jagen om mensen gevangen te nemen.
Wat ik echt jammer vind, is dat die beschaving niet alleen uitgeroeid is, maar dat zelfs alles wat ernaar verwijst vernietigt is. Goud omgesmolten, alle tempels verwoest, alle bezittingen kapot gemaakt. Er is mogelijk nog ergens een hoofdtooi en een schild, maar er is vooral zo veel voorgoed weg.”
“Toch, eerlijk is eerlijk, na zo’n tijdje in de lift lees ik er liever over dan dat ik dit ooit nog eens meemaak.”

Rick is nog steeds wel wat aangeslagen, maar ik  heb de vergissing begaan ‘m al pratende wat van de grog aan te bieden en hij knapt snel op in de behaaglijke kamer die ik tijdelijk ‘mijn’ toren kan noemen.
Tijd voor plan B om hem psychologisch te breken. Van de voorzitter die claimde dat ik altijd een plan B heb. Maar nu dus niet. Want ik ben werkelijk enthousiast over het spel en wil er meer over weten.
Rick langs als kind een stripboek waarin Azteken voorkwamen en zijn levenslange fascinatie begon. Hij trok een aantal keer naar Mexico, bezocht musea in Nederland en Barcelona. Las alles wat los en vast zat over de Azteken – inclusief codexen van missionarissen, waarbij een woordenboek geen overbodige luxe was. Wat begon als een sprank vuur in zijn kindertijd, werd een brandende passie om met dit volk bezig te zijn.

Het was logisch dat dit zorgde voor twee jaar fikse arbeid om ‘La Notche Triste’ (het lustrumspel) mogelijk te maken.
“Veel figuren waren er. Maar de scenery was niet compleet en alles was in verschillende groottes. Zelfs als je dingen bij elkaar sprokkelde, kon je niet compleet die nacht in 1520 van het vertrek van de Spanjaarden bij elkaar krijgen. Bovendien had ik door de omvang van het spel veel licht materiaal nodig. Dus ben ik combinaties gaan maken, gaan bellen met leveranciers en makers. Die honderden slangenkopjes in het spel bijvoorbeeld – die komen van een mal die de leverancier speciaal voor me gemaakt heeft. De scenery is veel eigen werk. Soms met hulp van een meubelmaker of anderen. Zo heeft Robin (red.: de aardige verontruste ex-voorzitter) een van de tempels eigenhandig gemaakt. Veel heb ik rechtstreeks na staan maken van tekeningen of foto’s.”
Okay, okay, een plan C dan. Tijd om te doen alsof dit prachtige spel 18 juni voor het laatst gespeeld is.
Hoewel Rick hier van overtuigd lijkt, vertelt hij ook dat hij pas Maya’s en Inca’s geschilderd heeft. Het spel van 18 juni is naar beurzen geweest, heeft vaak als demo gediend en is in die opzet mogelijk te volumineus… maar Rick biedt iedereen de kans om met prachtige scenery Indianen tegen Indianen te spelen.

Als voorzitter wil ik deze kans benutten om een oproep te doen. Als je altijd al eens met kleurrijke ‘carnavalstroepen’ hebt willen spelen, met strijders die zich bijvoorbeeld in een adelaarspak of poemapak tooiden: meld je bij Rick. Alleen al vanwege de oogstrelende kwaliteiten is dit de moeite waard!

Tijd voor Plan T: Kopje Thee, Rick?

Bianca