Zaterdag 20 augustus gaat Murphy’s Heroes van de huidige zaal naar Zaal A van Delftstede verhuizen. Op dat moment gaat er een droom in vervulling: Murphy’s heeft dan – for all intents and purposes – een echt ‘clubhuis’. Het gaat deze keer namelijk niet om een jaarcontract, maar om een wederzijdse bedoeling om jaren met elkaar verder te gaan, vastgelegd tussen Murphy’s en Delftstede. Het eerste contract is al voor 3 jaar en als de leden bij de Algemene Ledenvergadering(en) (ALV) akkoord gaan, kunnen hier later moeiteloos 6 jaar (of meer) aan vastgeplakt worden.
Een groot succes! Maar ook een groot probleem. Ik ben nu een paar maanden voorzitter en heb niets, maar dan ook niets, met dit succes te maken. Peter, Hans en de overige bestuursleden en vorige voorzitter hebben zich over alle mogelijkheden gebogen en deze zeer goede afspraak mogelijk gemaakt. Met name Peter heeft hier veel tijd en energie in geïnvesteerd. Mijn inhoudelijke bijdrage heeft zich beperkt tot een keer een mailtje ‘goh, gaaf’. In werkelijkheid moet ik alle eer toe laten komen aan de heren. Dat kan ik natuurlijk niet op me laten zitten.
Want dit is een groot succes in meerdere opzichten. Natuurlijk is het hebben van een eigen zaal, in deze tijd, een groot goed. Zeker met de intentie om zo lang met elkaar verder te gaan. Het scheelt stress, het scheelt verhuizen, een vaste zaal zorgt ervoor dat er lange campagnes gespeeld kunnen worden. Maar Zaal A is ook nog eens 110 m2 en leden die hier in het verleden hebben gespeeld, zullen niet weten wat ze zien: de zaal heeft een compleet nieuwe vloer en een nieuw dak en is prachtig opgeknapt. We kunnen tien grote tafels en een mooie ronde tafel kwijt en hebben opnieuw een bar. Bovendien is er nog meer kastruimte dan bij de huidige zaal en een goede garderobe.
Bij de volgende ALV worden jullie volkomen ingelicht en beslissen jullie over het financiële plan dat hierbij hoort. Maar de bestuursleden delen voor die tijd al graag hun enthousiasme met jullie. En mocht je voor 20 augustus nieuwsgierig zijn: Peter heeft foto’s van Zaal A.
Terug naar mijn probleem. Ik ga de credits claimen van iets waar ik nooit een vinger voor heb uitgestoken. Ik heb vaker met dit bijltje gehakt, dus dit moet lukken. Het plan is simpel: ik nodig Peter en Hans uit in het torentje. Stel ze op hun gemak, palm ze een beetje in…. En stuur ze vervolgens weg op een vakantie (als maandelijks barinkomsten verdwijnen van Murphy’s dan is dit om het mogelijk te maken) precies op het moment dat ik tegen de hele vereniging beweer dat dit niet mogelijk was geweest zonder mij. Briljant, al zeg ik het zelf.
De heren ontvangen van mij een uitnodiging voor een avondje Japans eten in het torentje. Dit omdat ik begrepen heb dat ik Peter hier een plezier mee kan doen. Ze accepteren beide gracieus. Het gesprek gaat over koetjes en kalfjes. Ik houd het onkarakteristiek gezellig en gesprekken over RPG’s en legers die geschilderd worden doen het altijd goed. Ook bij mij overigens.
Hierna begeven we onze naar luxe fauteuils waar ik de meest exquise bonbons en warme en koude dranken door een butler laat brengen. Het was niet eenvoudig om van Hans een definitieve uitspraak over lekker eten te krijgen, maar met chocola kon ik niet fout gaan. Er staat subtiel een selectie van ‘80’s- en ‘90’s-muziek op, met onder andere de Dire Straits en Sting, omdat ik begrepen heb Peter hier een plezier mee te doen. So far, so good. De heren hebben niets in de gaten en als het gesprek op de zaal komt, laat Peter zich zelfs even ontvallen: “Je krijgt bij voorbaat al alle eer.” Hmm, geef ik daar zo veel geld voor uit? Maar ik wil het zeker weten.
Dan overspeel ik voor het eerst m’n hand. Het wordt spannend. Ik probeer namelijk beide Murphen om te kopen. Hans blijkt namelijk (a) onomkoopbaar, (b) hij geeft niet zo veel om materiële zaken. En mijn beweringen dat ik wel tentamens na wil kijken, lijkt hij vreemd genoeg niet serieus te nemen. En Peter blijkt (a) onomkoopbaar en (b) er is werkelijk niets wat hij kan bedenken wat ik ‘m kan geven. Tenzij het een persoonlijke attentie is, zonder specifieke geldelijke waarde. Maar ik ga niet zo drastisch veranderen dat ik spontaan aardig word. Daarnaast leeft hij het volgende Dickens-motto: “Annual income twenty pounds, annual expenditure nineteen [pounds] nineteen [shillings] and six [pence], result happiness. Annual income twenty pounds, annual expenditure twenty pounds ought and six, result misery.” Met als enige verschil dat hij voor nog wat meer geluk gaat. Zoals hij zelf zegt: “je kan maar 1 biefstuk tegelijk eten.”
Het einde van de avond is er. Het moment van waarheid. Nu wil ik heren wegsturen op vakantie zonder dat ze argwaan krijgen. Ik heb de perfect bestemming. Een ‘All Inclusive Cruise Canarische Eilanden en Madeira’.
Ze kijken me allebei aan alsof ze water zien branden.
Enigszins verlegen met de situatie zeggen ze me beiden beslist dat ze dit niet aan kunnen nemen. Daarna volgt nog dat ze het om heel eerlijk te zijn niet aan willen nemen. Ik ben verbijsterd. Niet aan willen nemen? Dan blijkt Hans van actieve vakanties te houden, bijvoorbeeld op safari te paard in Afrika of rondrijden op een snowmobiel in Nieuw-Zeeland. En Peter heeft zo veel reizen gemaakt, dat hij het liefst naar ‘Villa Loggia’ gaat. Het duurt heel lang voor het tot me door dringt dat dit ‘thuis’ is.
Mijn onderneming heeft gefaald. Ik zal niet met de eer strijken. On the bright side: beide heren kunnen er dan waarschijnlijk wel bij zijn op de verhuisdag van 20 augustus. En op 19 augustus gaan mogelijk al wat mensen de verhuizing voorbereiden. Mocht je op een van deze dagen kunnen, help mee! Het wordt zeer op prijs gesteld.
Dan ga ik wel met de eer strijken 🙂
Uw Voorzitter, Bianca
Comments are closed.