Voor dat ik begin met het verslag van zaterdag een oproep van het bestuur:
//Dienstmededeling
RUIM JE ROTZOOI OP! De hele zaal staat vol lege koffiebekers, bordjes etc. En als je scenery hebt gebruikt en een tafel verandert, gooi de overgebleven spullen dan niet naast de tafel, maar zet ze terug in de kast.
//Einde Dienstmededeling
Volle bak in de zaal. En er werden niet eens speciale evenementen gehouden. We hebben de laatste weken ook een influx van nieuwe leden gehad. Dat zien we ook terug aan het feit dat de spellenmix op een zaterdag wordt beinvloed. We gaan in ieder geval scenery voor Infinity aanschaffen. En natuurlijk ook te gebruiken voor Sci Fi generiek.
Aangezien Jos een koninkrijk heeft veroverd op Dick besloten ze te starten met een nieuwe Dux Britanniarum campagne uit het nieuwe Raiders supplement.
Jos zijn Vikingen waren er klaar voor. Gekleed in de laatste Viking mode.
Ongemakkelijke heren zo te zien. Alhoewel: als er een dame tussenstaat herken je haar toch niet.
Nadat ze een paar uur lol hadden gemaakt bij het bedenken van de namen en achtergronden van de hoofdfiguren kon de strijd beginnen. Iets met de biefstuk voor vanavond, die in de verkeerde wei stond.
Lex had Peter en Hans gestrikt om zijn WW2 regelset te gaan spelen. Veel verschillende spullen op tafel en Buckets of Dice.
In ieder geval is iets opzoeken makkelijk. De regels zijn 2 A4.
Ook Congo is geland in de vereniging. Lowie en Gerard hadden hun eerste potje. De set draait om warbands die The Deepest Africa intrekken en daar allerlei avonturen beleven inclusief the indigenous flora and fauna en de witchdoctors.
En de grootpappa van Bokito, die vooral uitblinkt in zijn liefhebberij voor Engelse chocolade.
Aan de bekijks te zien, komen er nog wel meer warbands.
Ook Warhammer was weer van de partij.
Ik heb wel even staan kijken bij de bijzonder goed geschilderde warmachines.
En de grote regimenten blijven mooi om te zien.
Petra had een tas vol kleinere spellen meegesleept. Als eerste de Golden Oldie Guillotine.
Hier probeer je door de volgorde van het onthoofden te beinvloeden, de juiste mensen vrij te krijgen uit de klauwen van de beul. Een hilarisch spel dat ook makkelijk in je vakantietas past. Pat leefde zich helemaal in.
Als tweede Exploding Kittens. Hierin doet ieder z’n best katjes te defusen of ze in ieder geval te laten exploderen in de handen van de buren. Firm Tongue in Cheek. Ook in de kaarten die je hebt om acties mee te doen. En on top of dat alles: de verpakking mauwt als je hem opent!
In de middag kwam Kemet op tafel. Dit spel speelt in het Mythologische Egypte waar verschillende koningen hun best doen magische pyramides op te laden.
Een kleurrijk gebeuren waarbij bord en spelmaterialen letterlijk van tafel springen van de kleur.
En natuurlijk de nodige fraaie miniaturen worden meegeleverd.
Michel won, want Kees kon niet hard genoeg lopen. Of zoiets.
Matthijs en zijn Maatjes runequestden verder. Ik begrijp dat Bianca grote schoonmaak onder haar bogenverzameling moet houden. Als dat geen traumatische ervaring wordt!
Aan de ene Flames of War tafel vochten Italianen en Duitsers met elkaar na het uiteenvallen van het Italiaanse Rijk in 1943. Duits materieel aan beiden kanten!
De Duitsers had de eerste serie Puma’s bij zich met de oude 20mm toren.
Terwijl de Italianen StuG’s inzetten tegen hun eerste eigenaar.
Aan de andere kant van de zaal werd het koud aan het Oostfront.
De Frostgrave campagne draait op volle toeren. Er worden toch wel een spel of 6 gespeeld op zo’n hele dag. We hebben dan ook twee tafels in vol bedrijf.
Evert en ik trokken ons bedaard terug in Huize Rust Roest voor de oudere wargamer.
Mijn eerste geschilderde leger Indiers (uit 1989) in 15mm tegen zijn Carthagers. Met de War & Conquest regelset.
Nadat de flank was beslist werd het in het midden een enorm gevecht, waarin mijn flankversterking uiteindelijk de doorslag gaf. Een leuke pot. Maar dat is tegen Evert spelen altijd. Bedankt!
Lowie deed daarna zijn best als dealer voor Congo. Doe toch mee zei hij. Maar een paar figuren. En de eerste keer is gratis.
Ook terwijl ik speelde zat de knutselhoek vol. Jur kwam zowaar schilderen.
Marcel ging verder met z’n 40mm semi flats.
De infanterie stond al in de grondverf. Hij giet ze zelf.
Tot Volgende week!
Het verhaal van Matthijs: Gister bij Murphy’s Heroes:
Going Down…
De helden zijn op dit moment afgedaald in een buitenwerelds, enorm, tombe complex met monsters, vallen en schatten…
Aan het einde van de vorige sessie was er wat tijd over dus we begonnen aan een simpele tombe als tussendoortje. SPOILER ALERT: we zijn er nog niet uit.
Anyway, terugkijkend:
De helden komen bij een grote begraafplaats in de Etherische Wereld. Calliopeia (Peter, ondode magiër, halfling) plaatst één van haar nieuwe Death Knights als lijfwacht bij de ingang.
Ze komen bij een klein grafhuisje en na enig magisch gepruts openen de deur. Binnen zien ze een heel mager tijger-achtig wezen. Het beest was er overduidelijk al decennia en op de muren waren parallelle scheuren van haar klauwen. Ze gaat voor de deuropening staan en gromt diep. De deur is wel open maar de magie van het huisje bindt de Forvalaka (voor de Glen Cook fans…) nog binnen. Raphaël (Chris-Jan, legendarisch Dark Elf duellist, duidelijk geen gewone sterveling meer) loopt nonchalant naar de deur en doet een bliksemsnelle aanval. De Forvalaka slaat de rapier bijna uit zijn hand, zo snel hebben de helden nog nooit een tegenstander zien bewegen. Na een verstomde pauze besluiten de helden het anders te doen. Farin (Farid, aartstovenaar, tijdsdemoon) kijkt haar in de ogen concentreert en stuurt het weerwezen twee dagen de toekomst in.
Ze gaan naar binnen en na kort zoeken vinden ze een magisch luik. Ze dalen af.
Een enorme ruimte ondergronds, groter dan een voetbalveld, ongeveer rond, hoog in het midden, wat lager aan de randen, hier en daar een permanente toorts. Ze lopen rond en vinden acht ongeveer identieke deuren.
Volkomen willekeurig proberen ze een deur te openen. (de magische vallen hadden ze ontdekt en verwijderd, maar…) Uit het plafond zwaaien enorme bijlen, enkele helden raken licht gewond en één van de magische constructies van Farin wordt aan het plafond gehangen met een bijl. Oeps. Ze zien een ruime kamer met drie sarcofagen. Die sarcofagen schuiven langzaam open. Drie betere mummies komen er uit en een gevecht begint. In de chaos wordt gegooid met vuur, magie, zandwervelwinden (door de mummies) en veel scherpe dingen. Als het vuur uitgebrand is en het stof gedaald is het tijd om de golem van het plafond te bevrijden en te zoeken naar de schatten die niet verbrand zijn. Het gooien van vuur was geen geweldig plan, een deel van de waardevolle documenten is onherstelbaar verbrand.
Betrekkelijk willekeurig wordt een volgende deur gekozen, daarna zorgvuldig onderzocht, ontdaan van magische en mondaine vallen en geopend.
De deur opent in de lucht, in de verte zijn wat wolkjes zichtbaar en verder zien de helden alleen twee zeer serieus uitziende mensen. Hoewel, gezien hun stalen nagels zijn deze vrouwen waarschijnlijk geen mensen. Farin gaat er naar toe en spreekt ze aan. Ze zijn zeer kortaf en doen uit de hoogte. De helden gaan terug door de deur en sluiten deze. Op dat moment valt het Thibaud (Ed, elf / geestdraak, shaolin elementaal-magiër) op dat er een heel fijn magisch lijntje naar het midden van de grote ruimte is verschenen. Bij nader onderzoek blijkt het vermoedelijk te gaan om een soort antimagie. De onderliggende betovering ziet er ongeveer driehonderd jaar oud uit. Farin kijkt terug in de tijd om te zien wat er is gebeurd drie eeuwen geleden. Hij ziet een tovenares die een extreem enge demoon oproept, daarvan schrikt, de demoon bindt in de vloer van de open ruimte en daarna acht deuren maakt naar andere werelden. Uiteindelijk verdwijnt ze in de meest oostelijke deur.
Budo (Maarten, onsterfelijke halfling, fijnmechanicus) stelt voor om eens een gesprekje te houden. Na de, inmiddels gebruikelijke, antimagie, vallenverwijdering en slotopenprutserij, opent Farin de deur en zien ze een woestijn. In de woestijn zien ze zo nu en dan een wolf die meteen weer verdwijnt en na goed kijken een schip. Op het dek lopen kleine mechanische wezens en op den duur verschijnt een officier. Farin gaat in geestcontact en komt er achter dat deze dame Commander Hammer is. Ze is autoritair, duidelijk gewend om bevelen te geven. Niet veel wijzer verbreekt Farin het contact. Wel is duidelijk geworden dat als alle deuren open zijn geweest dat de demoon die zij indertijd heeft opgeroepen weer vrijkomt. En het idee is dat wie alle deuren open krijgt ook wel machtig genoeg is om de demoon uit te schakelen.
In relatief vlot tempo openen de helden daarna een aantal deuren. Ondertussen is Farin druk bezig met het maken van een magische val om de centrale demoon in te vangen. Achter de deuren vinden ze een heuvellandschap met een zwevende toren met titanen (ogenschijnlijk weinig schatten dus niet aangevallen) en een doolhof met daar achter een groep strijdlustige minotauren (helaas ook met weinig schatten).
De helden verzamelen zicht wat teleurgesteld bij Farin. Florianne (Bianca, mens, acteur, genezer, vrouwelijke vechter, zonnegriffioen) ziet in de gang naar de oppervlakte een schim bewegen. Zijn er al twee dagen voorbij?
Thibauld plaatst snel een muur van steen in de gang, achter de muur hoort hij een klap en daarna het gegraaf van klauwen. Hij besluit een muur van vuur achter de steenmuur te zetten en deze naar elkaar toe te bewegen. De helden horen een grom van pijn. Thibaud bedenkt een volgende val en Calliopeia probeert achter de muur aan te voelen hoe het met de Forvalaka gaat. Calliopeia denkt dat er geen tijgerin meer is maar wel een in kille razernij ontstoken hoogst intelligente vrouw. Thibaud besluit om ijs in te zetten. De vrouw is opeens niet meer te voelen. De helden zoeken om zich heen (met allerhande zintuigen) en dan ziet Florianne een schim zich van het plafond op Thibaud laten vallen. De Shaolin probeert nog opzij te springen maar is niet snel genoeg. Voordat de rest kan reageren is de bepantsering van Thibaud uiteengereten, en Thibaud zelf ook. Farin is er direct bij en begint te genezen. Budo assisteert. De anderen zoeken de Forvalaka die alweer uit het zicht verdwenen is. Uiteindelijk ziet Florianne een schim verdwijnen naar de wereld van de minotauren. Enkele minuten later is Thibaud weer op de been, nog wat bleekjes om de neus en zijn bepantsering behoeft groot onderhoud…
Onderhand zijn de helden wel aan schatten toe. Ze staan op het punt om de tombe te verlaten. Dan besluiten ze dat ze langzamerhand een lichte verantwoordelijkheid hebben op het moment dat de demoon zou ontsnappen en besluiten door te zetten.
Met de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen openen ze de zuidwestelijke deur, daar zien ze een heel klassiek gangenstelsel. Het ruikt er naar reptielen en Thibauld voelt restanten van aarde- en steenmagie. Ze sluipen naar binnen. Als ze ongeveer honderd meter ver zijn voelen ze dat iemand steenmagie gebruikt, vermoedelijk om achter de helden te komen. Ze negeren deze informatie en lopen verder. Als de gang breder en breder wordt zien ze een enorme heuvel van zilverstukken, met hier en daar een magische schittering.
Farin wil geld gaan scheppen als Calliopeia en Florianne bemerken dat ze beslopen worden door een enorme (D&D…) Koper-Draak. Calliopeia roept al haar dienaren erbij en gaat vol in de aanval. Ook de anderen vallen aan. Farin probeert de draak te betoveren maar dat lukt niet. Thibaud doet een sprint langs de wand en het plafond en steekt de draak diep in de flank. Florianne kiest uit haar verschillende boven de Reuzendoder (genaamd Jack’s Hammer) en schiet explosieve pijlen. Calliopeia teleporteert boven op de draak en trekt een deel van de ziel van de draak in zich. Ondertussen klauwt en bijt de draak wild om zich heen. Een enkele dienaar wordt geraak en ook Florianne raakt bebloed. Budo vermoeit de draak en dan probeert Farin nogmaals het koperen monster te betoveren. Omdat het wezen moe is en tot diep in de ziel verwond lukt het nu wel. Farin dwingt de draak tot stilstand en Thibauld beëindigd het gevecht.
Met vereende krachten wordt de drakenschat ingeladen in de diverse magische tassen van de helden. Calliopeia zorgt ervoor dat het lichaam van de draak naar haar tempel verplaats wordt.
Hannah de Blanc kijkt om zich heen.
Op wat voor een wereld ben ik nu terecht gekomen?
Ze wil nog afscheid nemen van haar moeder maar die is alweer weg.
In de verte ziet ze een klooster.
Ze zoekt een rustig plekje uit het zicht van het klooster en verbrandt de kleren die de merktekens van haar orkenclan vertonen. Dan trekt ze iets met lange mouwen aan zodat haar trotse clan-tatoeage uit het zicht is. Ze verbergt haar illegale uitrusting tussen haar kleren en verandert haar aura naar iets dat wat meer op deze wereld past. Daarna loopt de ex-verkenner onopvallend een stukje om het klooster heen.
Nadat ze een tijdje geobserveerd heeft besluit ze het er op te gokken en loopt er naar toe.
“Hallo, ik ben Anna Baker en ik kom niet van hier. Kunnen jullie mij vertellen waar de dichtstbijzijnde zeehaven is?”